Story

Ons verhaaltje ...

Sedert Kerstmis 2009 hebben we een eerste Ierse Wolfshond, G.G. (Gonzo Oet Kepèl).
Sedert eind augustus 2011 een tweede reu van dit ras, Hercules (Harvey Oet Kepèl);

en tenslotte nu ook (sedert juli 2012) een Iers teefje, Ish (Indira Oet Kepèl).

En er volgen er vast nog meerdere...

Daarnaast hebben we nog 7 andere honden. Zes schnauzers, waarvan een zwarte Riesen-, een zwarte middenslag- en vier dwergschnauzers, één witte, één zwarte, één peper&zout en één zwart-zilvere (alle vier kleurslagen m.a.w.). De andere is absoluut van een heel ander allooi: 1 Duitse Dog: een n.e.k.-harlekijn reu (=gevlekt blue merle).

Voorts leven nu ook bij ons diverse soorten raskrieltjes en -kippen. Ook kregen we er in 2008 meerdere Kunekunes (of beter gezegd, Nieuw-Zeelandse kleine varkens) bij. Die club is ondertussen reeds uitgegroeid tot 5. Nog in 2010 verrijkten we ook onze varkenskudde met de zeldzame Meishan uit China.

Daarnaast hebben we de ezels Dokus en Sifra met hun zoon Tijs en twee witte melkgeiten Blance & Bianca. Een nieuw veultje wordt in het voorjaar v. 2013 verwacht. En ook nog een leuk setje, de Ronkies en de Patryskes, of beter bekend als Belgische raskalkoenen Ronquières in de hermelijnkleur en patrijskleur. Sedert januari 2009 hebben we ook nog katjes. Eén katertje, Gorryt en zijn zusje Gryte.
Té gek !

Art. verschenen in de Shamrock v.d. N.I.W.C. '12:
Nieuwe I.W. aspirant-fokker “De Willco State”, Nes bij Dokkum, Fryslân.

Ieder hondenliefhebber ontdekt vroeg of laat welk ras of type hond dat het beste bij hem, haar of bij ’t hele gezinnetje past. Sommigen doen daar net iets langer over als anderen. Bij William begon het allemaal anders dan bij de meesten. Op Williams dertienjarige leeftijd, eerste hondje : een dwergpoedel. Jaren later twee labradors. Nog even later een eerste blauwe Duitse dog. Daarna een hele serie van 6 schnauzers –in no time- in alle formaten en kleurschakeringen, tegelijk met een half dozijn Duitse doggen …

Maar, eigenlijk sprong ogenblikkelijk de vonk bij William al over in het begin der jaren ’90 toen hij nog regelmatig in ’t Boelaertpark te Borgerhout (B) wandelde tegenover zijn huis en er vaak een vriendelijke Antwerpse ontmoette met zo’n imposante Ierse lady. Gek genoeg heeft William in ’75, ’77 en ’79 meerdere weken in Noord- en Zuid-Ierland vertoefd, als jobstudent, ter verbetering van zijn Engels en heeft daar toen nooit één I.W. gezien …

Nadien zou er nog veel water naar zee vloeien, vooraleer de eerste Ierse Wolfshond ten huize Willco State zijn feestelijke intrede zou doen. Tja, twee fulltime banen, ruimte, tijd en bedolven onder aardig wat andere honden, leidde ertoe dat het er simpelweg niet van kwam.

Voor Marco was het eveneens voorspelbaar als pur sang grote rassenliefhebber, dat een I.W. snel zijn hart zou kunnen veroveren. Toen ze beiden tijdens hun wekelijkse lange wandeling in het Ballastplaatbos van Lauwersoog een mevrouw uit Dokkum tegenkwamen met zo’n grote, flinke, vriendelijke kerel, was het voor Marco ook wel meteen een binnenkomer, een schot in de roos!

In 2008 hakten William en Marco dan uiteindelijk de knoop door, weloverwogen en beslist. Er zou een Ierse Wolfshond komen, koste wat kost. Ze begonnen zich meer en meer in het ras te verdiepen, zochten ongeveer een jaar naar een fokker waarbij ze zich het prettigst voelden. Ze stonden nog een jaar op de wachtlijst bij Wilma en Magiel van kennel Oet Kepèl (toen nog) in Panningen, na daar door de keuringsdienst gepasseerd te zijn, om in aanmerking te komen voor een hond van hen. Vijf uur op de trein heen, twee à drie uurtjes van gedachten wisselen met Wilma, vijf uur terug huiswaarts sporen en … nog een dag wachten op het “verdict”. En het werd een “Ja, jullie mogen van ons een hond”. Tja, alles wat van ver komt, is beter, zegt Marco. Zo trouwde hij met een Belg en werd de eerste Ier in Friesland verwacht vanuit Limburg, over extremen gesproken…, maar wel in blijde verwachting.

Kerstmis 2009 was het dan eindelijk zover. Hun langverwachte reutje was geboren. Nog een keer heen- en weer scheuren in de tussenliggende tijd, om de baby te gaan besnuffelen, weer een paar weekjes “ongeduldig” wachten en uiteindelijk werd het 22 dec. 2009 : Dé dag dat “G.G.” de grote stap naar Nes bij Dokkum mocht zetten. “G.G.” staat voor Gradaigh Gruagh en dat is Keltisch voor “Grote Nobele”, bewust zo laten vertalen door een echte Ier die nog oud-Iers spreekt. Nou, nou, nou, wat had de komst van die kleine jongen een impact op de Heeren van Nes zeg ! Allebei ogenblikkelijk smoorverliefd natuurlijk. Hun liefde voor G.G. ging nooit meer stagneren, maar bleef maar groeien. Zo hadden de mannen eigenlijk al jaren een kennelvergunning en –naam “De Willco State” aangevraagd bij de Raad van Beheer en kregen die, doch, nooit troffen ze de juiste Duitse dog om mee van start te gaan, wat initieel wel de bedoeling was. Allemaal hadden ze wel iets als mankementje, dat hen weerhield van hun fokplannen. Dus, je raadt het al, de eerste gedachte, aan fokken met Ierse Wolfshonden in de plaats van met Duitse doggen, was geboren.

Mensen met meerdere grote honden in huis, weten wat lijden is, als ze hun dieren jong verliezen aan enge ziektes. In juli 2011 stierf één van hun nog veel te jonge doggenteven t.g.v. DCM. Dat was al op korte tijd de tweede in rij. De andere teef was aan botkanker overleden enige maanden voorheen. Derhalve waren de mannen kort na dit pijnlijke afscheid op zoek naar een nieuwe doggenteef, maar “iets tussen hemel en aarde” zorgde ervoor dat dit een andere wending zou nemen. Nou ja, zo onvoorspelbaar was dat nou ook weer niet, want het Ierse virus had toch al gebeten. In hun achterhoofd, stilzwijgend, groeide het idee om misschien te denken aan … ja, het fokken met Ieren i.p.v. doggen. De gedachten daaraan waren nog maar amper geboren, of de telefoon rinkelde, toeval of niet. Aan de andere kant van de lijn klonk een enthousiaste Magiel (zoals altijd overigens). Hij had een voorstel …

Hun blonde teef Granada wierp een nest fantastische pups en in de wetenschap, dat hier vroeg of laat nog wel ruimte en plek in het hart voor een tweede Iertje zou zijn, kan je je afvragen of het onschuldig of met voorbedachten rade was, dat er vanuit Panningen gebeld werd. Nou ja, om een lang verhaal kort te houden, veel nagedacht hoefde er toch niet echt te worden ten huize William & Marco: eind augustus 2011 werd in stijl door Wilma de kleine blonde deugniet “Hercules” vanuit het verre Nederlandse Limburg naar het hoge noorden geëscorteerd. Hercules kwam, zag en overwon. De mannen konden wederom als kleine jongens hun Indianendans opvoeren en de vredespijp roken …, want Hercules werd niet alleen verwacht als gezellige huisgenoot, maar is tevens met professioneel inzicht uitgeselecteerd, om mogelijks t.z.t. als dekreu ingezet te kunnen worden. En zo zijn de eerste stapjes in de bedoelde richting gezet …

Inmiddels heeft die toenmalige kleine blonde deugniet van een Hercules zich ontwikkeld tot een heuse, prachtige, open, vriendelijke jongeman met een leuk sociaal karakter en een onuitputtelijke conditie. Hij haalde Paasmaandag 2012 in Leeuwarden op de jaarlijkse hondenshow meteen zijn eerste “1 Uitmuntend” en JCAC, waar zijn fokkers en baasjes natuurlijk trots op zijn. Toch vinden William en Marco het karakter en de gezondheid van hun dieren primeren op de mogelijks te behalen schoonheidsprijzen op shows.

“Natuurlijk vinden we een mooie hond belangrijk, maar we willen toch voornamelijk onze aandacht toespitsen op hun gezondheid. Ook openheid van hun karakters vinden we wel een prioriteit”

Hoe kan het ook anders? Als je een reu hebt, die bedoeld is om straks ingezet te kunnen worden, moet je vanzelfsprekend ook denken aan een vrouwtje voor hem, naast het feit dat Wilma en Magiel uiteraard ook nog verwachtingen koesteren met Hercules i.c.m. hun teven. Hercules gaat binnenkort deelnemen aan zijn tweede show, waar alle betrokkenen van hopen dat hij het daar even goed doet als in Leeuwarden. Zijn DNA profiel is in wording. Eenmaal deze twee stappen gezet, blijft nog zijn hartonderzoek, in maart 2013. Dus, nog even keihard blijven duimen opdat nu alles een even vlotte voortgang blijft kennen. Enfin, terug naar de “vrouwelijke” afdeling…

G.G. en Hercules hebben bij Marco en William heel wat losgemaakt. Nooit hadden ze durven dromen, dat hun oprechte liefde voor de Duitse doggen zou kunnen overtroffen worden door een nog grotere liefde voor een ander ras. Zeg nooit “nooit”, want ziehier het levende bewijs, dat het tóch gebeurt. Voort ’t eerst in jaren is op de Willco State de balans omgeslagen naar meer Ierse Wolfshonden dan Duitse doggen, want inmiddels is er nog één van hun doggen te jong doodgegaan aan D.C.M. en van de twee waarvan ze nu nog mogen genieten, is er één van 7 jaar oud, momenteel niet gezond, ten gevolge van ernstige longproblemen. Straks loopt er nog maar één dogje van 2,5 jaar, and that’s it, voor wat de doggen betreft. Eigenlijk te triest voor woorden. Maar euh… ondertussen is het aantal Iertjes al gegroeid naar drie. Voor zover in te schatten, blijft het ook niet bij drie... Volgende keer gaan ze wellicht vissen in de internationale vijver.

Niet lang na de komst van Hercules hebben de mannen zich opnieuw op de wachtlijst gezet bij Wilma en Magiel voor een derde I.W.. Deze keer dus voor een teefje. 31 mei 2012 werd er een supernestje geboren bij hen, nu in Maasbree weliswaar, nadat ze een halfjaar geleden verhuisd zijn. ’t Werd best nog een moeilijke klus voor William, want hij had nooit verwacht dat de fokkers hem de keuze zouden laten uit twee voortreffelijke teefjes. William en Marco waren in het verleden al zo gewend geraakt aan het feit dat Wilma en Magiel de puppies uitzochten voor hun baasjes, dat William zaterdag 28 juli naar Limburg afreisde in de veronderstelling dat hij meteen de juiste pup zou toegewezen krijgen, maar niets was minder waar. Oh jee ! Wat nu ? Waar moest hij allemaal op letten vooraleer zijn keuze definitief bekend te maken, want er hangt toch veel van af? Zijn bevriende chauffeur zag de klepel al hangen en besefte dat hij veel te laat aan tafel zou zitten die avond. Ja, op zo’n belangrijk moment moet de chauffeur maar geduld nemen, toch?! Wilma heeft William top in raad en daad bijgestaan, door samen ratio, gevoel en hartstocht tegen elkaar af te wegen.

"Een leven zonder (d)ieren, is niet echt een compleet leven..."

En zo kwam “Ish” als derde Iertje, deze keer een prinsesje, het gezinnetje in Nes vervolledigen. Wederom Indianendans en vredespijp, of wat dacht je? Wat is het toch weer een feestje met dit kleine 9-weken oude monstertje erbij. De vreugde in Nes kan niet op. Ish is een heel mooi teefje, ongedefinieerd gestroomd, alsnog helemaal gezond bevonden door de dierenarts van de fokker, alsook door de dierenarts van de mannen (D.A.P. in Winsum). Ze heeft nu al helemaal het door de mannen oh zo gewenste, open, onbevangen, vrije karakter. Ze is spontaan mensgericht en gedraagt zich als een habitué in de grote roedel van Ieren, doggen en schnauzers op haar nieuwe territorium. ’t Zit weer helemaal puik ! Vanaf hier ook opnieuw duimen, opdat het lieftallige pupje evolueert tot een mooie, gezonde en vriendelijke dame. Maar voor nu, nog eerst even een paar jaartjes genieten van de juffrouw als baby, peuter, kleuter, puber … En dan zien ze wel weer wat de toekomst brengt.

Zo zijn we getuige van hoe het kan reilen en zeilen, als eenmaal het Ierse virus heeft gebeten ! Wat de toekomst precies in petto heeft, weet niemand, maar één ding weten we zeker : bij William en Marco op de Willco State in Nes, is het zeker wel de bedoeling om in de toekomst mooie, gezonde, vriendelijke Ierse Wolfshondjes te fokken. Niet alleen vinden ze het vooruitzicht superleuk, maar ze laten zich goed begeleiden door hun tutoren Wilma en Magiel, plus ze informeren zich grondig en gaan beslist niet over één nacht ijs.

“Wij hebben onze honden op de eerste plaats om hen gelukkig te maken. Dat is ons primaire uitgangspunt. Dan krijgen we er het meeste voor terug en daar worden wij op onze beurt dan weer gelukkig van. Ze leven natuurlijk bij ons allemaal in roedel, vrij rondlopen op haast 9.000m2, hebben hun binnen- en buitenruimtes en zijn zelden of nooit alleen. Onze honden zijn alles voor ons. Voor hen gaan we door ieder vuur.”

Marco en William hebben met elkaar de afspraak gemaakt, dat vanaf hier hun zes schnauzers niet meer vervangen zullen worden. Naarmate ze ouder worden, voelen ze niet meer de behoefte om dat derde lievelingsras van hen te blijven vervangen, omdat ze anders op hun 70stige nog schnauzers hebben. Ze hebben meer behoefte aan een rustiger ras voor de toekomst. Vijfentwintig jaar en zeven doggen verder, is de kans groot dat het in de toekomst bij hen bij slechts één Duitse dog blijft. Het is en blijft toch nog altijd hun tweede grootste lievelingsras, ook al zien ze de laatste jaren de D.D. niet verbeteren qua gezondheid, integendeel. Eén van hen, de eerste, is bijna 11 geworden. Maar daarna … Twee stierven met 5 jaar, één met 6 jaar en één van 7 is tijdelijk nog even in leven, alsook een van 2,5 j. Alzo komt er geleidelijk aan meer ruimte, tijd en centjes vrij om meerdere Ieren verantwoord te kunnen houden. De mannen in Friesland zijn van mening, dat het fokbeleid m.b.t. de Ierse Wolfshonden daadwerkelijker in functie staat van verbetering van het ras, vergeleken met fokregelementen van andere reuzenrassen. Ze hebben er alle vertrouwen in, dat ook zij daarom hierin hun steentje kunnen bijdragen. Het zit dan ook in de pijplijn om op de termijn te evolueren naar 4 of 5 Ieren, één dog en ook altijd wel één nader te bepalen kleintje … (speciaal voor Marco).

Overigens mogen we niet vergeten te vermelden, dat er ook over De Willco State in Nes Friesland enige maanden geleden een artikel in de Shamrock is verschenen, weliswaar dan gefocust op het gezellige vakantiehuis dat de heren verhuren aan “toeristen met honden”.

Dit is en blijft nog steeds één van Williams hoofdbezigheden, naast de fokkerij van kunekune-hobbyvarkentjes en straks … Iertjes. Vanaf hier geldt bij hen de blijvende promotie :
“Ierse Wolfshonden” mogen gratis mee op vakantie met hun baasjes op de Willco State. Voor hen geen verblijfsvergoeding tot een maximum van 5 honden !